Lanzarote - Het vureiland van César Manrique
Zwart is bijna alles op Lanzarote. Dit is het vuureiland van de geniale schilder, architect, beeldhouwer en milieuactivist César Manrique. Op dit spectaculaire eiland kom je zijn levenswerk overal tegen. Waarschijnlijk heeft niemand anders zo'n stempel op een eiland gedrukt als deze man, die op een dag voor zijn deur door een auto werd overreden en aan zijn verwondingen bezweek.
Het was Manrique's visie om het eiland van zijn huis en zijn dromen te veranderen. Eén ding zag hij aankomen tijdens zijn leven: Lanzarote heeft zich allang bevrijd van zijn vroegere status als het armenhuis van de Canarische Eilanden en is nu een van de populairste vakantiebestemmingen. Je moet van dit eiland genieten en het met al je zintuigen beleven.
Lanzarote - geboren in vuur en vlam en ontworpen door een kunstenaar
Als het woord "wild" van toepassing is op een van de zeven Canarische eilanden, dan kan alleen Lanzarote worden bedoeld. Het werd geboren in vuur en presenteert zich in het Timanfaya Nationaal Park als een landschap dat door de duivel geschapen zou kunnen zijn. In het grote bezoekerscentrum en restaurant van het park is deze duivel op statige grootte te zien, gemaakt door de briljante kunstenaar en architect César Manrique.
Hij drukte als geen ander zijn stempel op dit eiland, en tijdens zijn leven had hij nooit voor mogelijk gehouden dat zijn vuurduivel van Timanfaya ooit het handelsmerk van Lanzarote zou worden en een gewild souvenir voor toeristen. Dit eiland inspireerde César Manrique, en wie vandaag naar de belangrijkste bezienswaardigheden van Lanzarote reist, komt zijn ideeën en werken steeds weer tegen.
[caption id="attachment_26307" align="aligncenter" width="800"]
De vuurduivel van Timanfaya - een bezienswaardigheid van Lanzarote.[/caption]
Geen vermelding van de "Oude Kanaries
Het zijn de contrasten die van Lanzarote een "wilde schoonheid" hebben gemaakt. Het uitzicht reikt niet zo ver als de Afrikaanse kust, maar het is niet alleen de geografische nabijheid die het eiland met Marokko verbindt. Dit is waarschijnlijk waar de eerste mensen vandaan kwamen die zich in dit grotendeels kale landschap vestigden en zich vooral tegoed deden aan de vruchten van de zee.
Er zijn geen gegevens over de zogenaamde "Oude Kanaries", behalve cirkelvormige krabbels op verschillende rotsen. Alles wat we weten is dat ze op een dag uit hun veronderstelde paradijs werden verdreven door de soldaten van de heersers van het Castiliaanse koningshuis. In het begin van de 15e eeuw zou Lanzarote dienen als handelsstation en als haven op de weg van schepen naar Amerika, maar deze overwegingen verdwenen toen in de waas van de geschiedenis.
Getuigenis van een geoloog: "Geen boom, geen kruid".
Leopold von Buch was een Duitse geoloog die in 1825 naar Lanzarote reisde omdat zijn studie voornamelijk gewijd was aan vulkanisme. Hij had eerder de Vesuvius in Italië en de Caldera de Taburiente op La Palma bezocht en besefte toen op Lanzarote dat de vulkaanuitbarstingen daar blijkbaar uit één enkele spleet in de aarde voortkwamen. Later hield hij hierover een verhandeling aan de Pruisische Academie van Wetenschappen. Hij gaf Lanzarote het slechtst mogelijke rapport, en het landschap dat hij er aantrof vatte hij bondig samen: "Geen boom en geen kruid...". Ten tijde van zijn bezoek werd Lanzarote inderdaad nog beschouwd als een van de armenhuizen van de Canarische Eilanden. Maar met het toerisme kwam er eindelijk een zekere welvaart.
Slechts een oogwenk in de geschiedenis
Volgens vulkanologen is er een "hot spot" die zich van oost naar west onder de aardkorst van de Canarische Eilanden beweegt. Af en toe komt het tot uitbarstingen en ontstaan er nieuwe eilanden voor de Afrikaanse kust. Lanzarote is daarvan het beste voorbeeld, want de grootste van alle vulkaanuitbarstingen vond daar plaats in de zes jaar tussen 1730 en 1736. Hoewel de bijna driehonderd jaar die sindsdien zijn verstreken in de geschiedenis eerder een oogwenk zijn, kan iemand die vandaag als vakantieganger met de bus door het Nationaal Park Timanfaya wordt gereden, zich nauwelijks aan de indruk onttrekken dat deze catastrofe slechts enkele jaren geleden plaatsvond.
De priester van Yaiza beleefde de hel
Van de gebeurtenissen van september 1730 is een opmerkelijk document bewaard gebleven. Het is geschreven door de priester van Yaiza, een dorp tussen de bergkam van Los Ajaches en het vulkanische landschap van het Timanfayagebergte. Dit zijn de belangrijkste zinnen van zijn dramatisch verslag: "De eerste nacht vormde zich een enorme berg die 19 dagen lang brandde. Een stroom lava stroomde de zee in en de kusten werden bedekt met enorme hoeveelheden dode vissen." De geestelijke maakte zijn dagboeknotities pas af op het moment dat de lavamassa's zijn kapel bereikten. Hij had de hel op aarde meegemaakt toen de voormalige graanschuur van Lanzarote werd vernietigd.
Vierhonderd graden Celsius op vier meter diepte
Het Nationaal Park Timanfaya met het Vuurgebergte is ongetwijfeld de grootste attractie op Lanzarote. Het is 51 vierkante kilometer groot en kan alleen worden bezocht als onderdeel van een geboekte bustour. De lavamassa's nemen een kwart van het hele volume van het eiland in beslag, en op sommige plaatsen van dit maanlandschap is de ondergrond nog behoorlijk heet. Dit wordt op indrukwekkende wijze gedemonstreerd in het bezoekerscentrum wanneer werknemers bezemstelen in een hete luchtopening gooien en deze onmiddellijk beginnen te branden.
Als er water in het gat in de grond wordt gegoten, ontstaat er een fontein van stoom. Op vier meter diepte is de temperatuur vierhonderd graden Celsius. Acht meter dieper is het zeshonderd graden Celsius. Het restaurant "El Diabolo" serveert kippenpoten die op de grill worden gegaard met de hitte van de aarde.
Manrique veranderde een woestenij in een juweel
Het vulkanische hart van het eiland heeft de kunstenaar en architect César Manrique kennelijk altijd aangesproken, want waar anderen op Lanzarote een eindeloze woestenij zagen, ontdekte hij het ene juweel na het andere. Hij maakte gebruik van de bizarre vormen van de lavaformaties en creëerde het ongewone. Zijn hele leven lang was hij een strijder tegen de veranderingen op Lanzarote. Hij haatte de hotelkastelen en het massatoerisme en verzette zich daartegen met zijn manier van denken en handelen.
Vandaag de dag zou Lanzarote niet zijn wat het is zonder de ideeën van deze man. Toen hij op een dag in het noorden van het eiland voor een door afval bedolven grotingang stond, zei hij tegen zijn metgezel, de vriend van zijn jonge jaren: "Als je me helpt, maak ik er een van de mooiste plekken ter wereld van." Het is hem gelukt!
Van albinokrabben en ondergrondse concerten
Jameos del Agua is nu in gelijke mate een cultus- en cultuurplaats. De indrukwekkende erfenis van een genie. Toen de eerste bezoekers in 1966 dit ondergrondse kunstwerk kwamen bekijken, hielden velen hun adem in. Onder het lavaveld van de vulkaan Monte de la Corona was een natuurwonder ontstaan. Met een meer waarin albinokreeften spartelen, met een honderd meter lange buis, met een interessant verlichtingssysteem dat je doet denken dat er sterren fonkelen op het stille water en met een gewelf dat gebruikt kan worden voor concerten. De vijfduizend jaar oude lavatunnel was nu tot leven gekomen en is een van de meesterwerken van César Manrique. Bovengronds bereiken de bezoekers een hagelwit zwembad omringd door palmbomen, een restaurant en een museum.
"In het land van de vulkanen ben ik zelf een vulkaan."
Manrique was een kind van het eiland Lanzarote. Zijn wieg stond in de hoofdstad Arrecife. Later studeerde hij in Madrid en werd vaak belachelijk gemaakt als hij zijn ideeën presenteerde. Hij probeerde als schilder abstracte schilderijen te maken en verhuisde vervolgens naar New York, waar zijn werken in een galerie hingen naast die van Joan Miró. Nu was hij beroemd, maar zijn gedachten gingen altijd terug naar Lanzarote. "In dit land van vulkanen ben ik zelf een vulkaan," zei hij eens en begon concepten te ontwikkelen voor ongewone projecten. Hij droomde van een "paradijs voor weinigen" en gebruikte de materialen die dit eiland in overvloed had voor zijn gebouwen: lava!
Geen enkel gebouw is hoger dan een palmboom
Maar Manrique zag zichzelf ook als een soort missionaris en milieuactivist. Hij wilde voorkomen dat zijn vaderland een betonnen landschap zou worden. En hij was succesvol in zijn pogingen, want het eilandbestuur ondertekende een wet volgens welke geen enkel gebouw hoger mocht zijn dan een palmboom. Uit zijn denktank ontstond de Jardin de Cactus, een indrukwekkende tuin met ontelbare cactussen, de Mirador del Rio met uitzicht op het eilandje La Graciosa, en verschillende kunstwerken langs de weg. Nadat hij in september 1992 bij een auto-ongeluk voor zijn deur overleed, is zijn indrukwekkende huis nu opengesteld voor rondleidingen.
Teguise - Huizen in Spaanse koloniale stijl
Niemand op Lanzarote kan echt voorbij Manrique komen. Het vakantiecentrum Costa Teguise met zijn witte huizen in Canarische stijl werd onder zijn leiding gebouwd. En hij ontwierp het zwembad van het eerste vijfsterrenhotel op Lanzarote, het Melia Salinas. De historische stad Teguise werd meerdere malen verwoest door piraten en daarna steeds weer herbouwd. Tegenwoordig staan enkele huizen in Spaanse koloniale stijl op de monumentenlijst. Het hele oude centrum van Teguise lijkt wel een museum, en als u door de smalle straatjes wandelt, treedt u in de voetsporen van de geschiedenis. Overal op het eiland vindt u gastvrije herbergiers en rustige restaurants.
Wijnbouwers en landschapskunstenaars
Wijnbouw is niet alleen een traditie op Lanzarote - veel wijnboeren zien zichzelf als landschapskunstenaars. In het gebied van La Geria groeit elke wijnstok in een speciaal daarvoor gegraven holte, waar het vocht van de nacht zich verzamelt en waar de gevoelige planten tegen de wind worden beschermd door een opgestapelde stenen muur. In deze wijngaarden, niet ver van het Nationaal Park Timanfaya, worden heerlijke wijnen geserveerd op de tafels van pittoreske finca's. De meeste landgoederen hebben een klein café met een goed gevulde selectie wijnen en tapas. De geteelde druiven zijn voornamelijk Moscatel en Malvasia. Het oudste wijnhuis van de Canarische Eilanden is El Grifo. Aan de bodega is een wijnmuseum verbonden.
De "perfecte golf" bij het vissersdorp La Santa
Windsurfers hebben op Lanzarote allang hun beste strand en de "perfecte golf" gevonden. De experts onder hen worden aangetrokken door het vissersdorp La Santa, maar dit is geen plek voor beginners vanwege de onvoorspelbaarheid van de oceaan. Zij kunnen beter hun geluk beproeven op het strand van Caleta de Famara. Wie wil zwemmen in de turquoise zee moet op Lanzarote voorzichtig zijn, want niet alle stranden zijn geschikt om te zwemmen. Vakantiegangers geven de voorkeur aan het noordoosten van Lanzarote met zijn duinen die ook de wind breken: Mojón Blanco en Caletón Blanco. Als je hier niet in een heet weekend komt, vind je je beschutte plekje op het strand.
Luxueuze hotels en eersteklas restaurants
Lanzarote ziet zichzelf als domicilie voor mensen die een bepaalde eis stellen aan de kwaliteit van hun vakantiebestemming. Daarom is er geen gebrek aan luxe hotels, eersteklas restaurants en een voorbeeldige infrastructuur. Het aantal bezoekers is tot ongekende hoogte gestegen sinds de magie van dit ongewone eiland op de Canarische Eilanden bekend werd. De populairste vakantieoorden zijn nu Puerto del Carmen, Costa Teguise en Playa Blanca.
Het model van toeristische resolutie van Lanzarote kreeg internationale erkenning, en in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw werd het hele eiland uitgeroepen tot biosfeerreservaat van de UNESCO. Niet alle dromen van kunstenaar César Manrique zijn op "zijn" eiland uitgekomen, maar Lanzarote is er zonder twijfel in geslaagd het evenwicht te bewaren tussen de vraag naar het gebruik van de natuurlijke hulpbronnen en het toerisme, met zijn gevarieerde vrijetijdsaanbod.
https://youtu.be/EFqyMTRvvxI
