Maar "Fuerte" is ook zeker niet plat als een bot. Voor een panoramisch uitzicht moet men zich naar het Betancuria-massief met de top van de Montana Tegú begeven. Het uitzicht vanaf de Mirador de Morro Velosa is uniek. Lange strandwandelingen en, meer recent, tochten over geweldige fietspaden zijn een hit op Fuerteventura.
Fuerteventura - de "Zonnekoningin
De vraag is altijd hetzelfde: Wat heeft de vakantieganger nodig voor een zorgeloze strandvakantie? Het antwoord is te vinden op het Canarische eiland Fuerteventura: de blauwe zee, een eindeloos lang zandstrand en natuurlijk volop zon! Van "Fuerte" wordt gezegd dat het de "meesteres van de Sahara" is. Daar zijn ongetwijfeld goede redenen voor, want het op één na grootste eiland van de archipel ligt slechts 95 kilometer uit de Afrikaanse kust. Af en toe verbergt de zon zich op Fuerteventura achter een roodgrijze sluier. Dan spreekt de plaatselijke bevolking van de "Calima" en weet dat de hete storm een tijdelijk verschijnsel is en dat de speldenprikmassage van laatst verleden tijd is. Fuerteventura is drie dingen: steppe, woestijn en strand.
De onwillige geest van een filosoof
Dit eiland is geen groen paradijs zoals vele andere in de archipel op de drempel van Afrika. Het wordt meer gekenmerkt door zijn broze charme, maar wie met open ogen langs het strand wandelt, van de mooie kleine dorpjes geniet of over de prachtige nieuwe fietspaden trekt, zal dit eiland met heel andere ogen bekijken dan de Spaanse filosoof Miguel de Unamuno ooit deed. Rond 1900 beschreef hij Fuerteventura als een "naakt, dor land met niets dan beenderen...". Nu weten we dat de Bask een onwillige en ontembare geest was en dat de militaire dictator Primo de Rivera hem destijds naar Fuerteventura had verbannen vanwege een krantenartikel.
Ezels en ossen bevolkten de straten
Miguel de Unamuno was al een oude man toen hij naar Fuerteventura werd verbannen. Hij ervoer het eiland als een eenzaam eiland, ver weg van elke beschaving. Slechts ongeveer 7.000 mensen woonden hier, en de hoofdstad Puerto del Rosario heette toen Puerto de Cabras - de haven van de geiten.
Alleen ezels, ossen, muilezels en dromedarissen bevolkten de straten, waar anders alleen waterdragers onderweg waren, die de huizen van het stadje van koel water uit de put voorzagen. Een monument voor Unamuno werd opgericht aan de voet van de Montana Quemada. Tegenwoordig rijden de meeste toeristen achteloos langs dit smalle standbeeld. Unamuno wist te ontsnappen en bracht de laatste jaren van zijn leven in ballingschap door in Parijs.
Op de rug van een dromedaris over het strand...
De "geitenhaven" van weleer werd in de 20e eeuw een bruisend toeristenbolwerk - maar op Fuerteventura komen nog steeds dromedarissen voor. Ze werden gebruikt als lastdieren op de dorre velden en trokken de houten ploegen. De dieren uit Afrika waren ook erg populair op het eiland omdat de vulkanische grond er vaak zacht is en omdat de dromedarissen, die eeltig zijn, geen problemen hadden op de velden. Maar tegenwoordig kun je de "woestijnschepen" eigenlijk alleen nog zien als ze op excursie zijn met vakantiegangers. Tochten over het strand van La Lajita zijn een wankel en enigszins avontuurlijk genoegen.
Op "Fuerte" smaakt de lucht naar zout...
Niet alleen gevoelige geesten voelen het al snel na aankomst op Fuerteventura: hier smaakt de lucht naar zout, en wanneer de hete wind aan je haren rukt, is er geen twijfel mogelijk: je bent aangekomen op een ongewoon eiland. Maar men moet zich niet laten misleiden door het eerste gezicht, want dit eiland van de Canarische Eilanden is geenszins vijandig of zelfs onherbergzaam.
Weliswaar is er in sommige streken vrijwel niets waar de blik tot aan de horizon een stopplaats kan vinden, maar zelfs de monotonie vindt hier zijn eindpunt: daar waar een paar groene palmbomen oprijzen na de leegte en waar in de kleine dorpjes aangename hotels en uitnodigende restaurants te vinden zijn. Hier heeft de mens een einde gemaakt aan de dreigende apocalyps en het oog de kleur "groen" gegeven.
In de ochtend zien de duinen eruit alsof ze vers zijn geföhnd...
Maar Fuerteventura is in de eerste plaats een jutterseiland. Het is de "zonnekoningin" van de archipel voor het Afrikaanse continent. Met een totaal van vijftig kilometer strand is het geen wonder dat veel zonaanbidders dit eiland hebben gekozen als een van hun favoriete bestemmingen.
Het zand is fijn. Soms is het pikzwart, zoals de lavastromen van de vulkanen. En dan wordt het goudgeel. Als er meer dan een licht briesje staat, zien veel stukken strand er 's morgens uit alsof vele hardwerkende helpers 's nachts het zand hebben geharkt. En achter de vers opgeblazen duinen lonkt de zee met kristalhelder water. Ook gezinnen met kinderen vinden hier hun bad El Dorado, want het strand loopt bijna overal geleidelijk af in zee.
Raadsel over de betekenis van de naam van het eiland
Er zijn talrijke pogingen om de betekenis van de naam "Fuerteventura" te verklaren. Feit is dat "Fuerte" "sterk" betekent in het Spaans. Lange tijd hielden taalkundigen vol dat alleen de sterke wind op het eiland een verklaring kon zijn. Op oude zeekaarten uit de 14e eeuw wordt echter Forte Ventura genoemd. Sommige onderzoekers hebben de mening verspreid dat de Guanchen hun thuisland deze naam gaven. Er is echter nog steeds geen definitieve duidelijkheid over de oorsprong van Fuerteventura.
Het prachtige uitzicht op de nachtelijke hemel
Tegenwoordig reizen niet alleen zonaanbidders naar Fuerteventura, maar ook sterrenkijkers. Je hebt geen enorme observatoria nodig zoals op de Roque de los Muchachos op La Palma. Op dit eiland moet je het doen met een eenvoudige hut. Het staat op het uitkijkpunt Morro Velosa, niet ver van de stad Betancuria, en biedt een uitstekend uitzicht op de nachtelijke hemel vanaf de berg Tegú. UNESCO heeft deze plek zelfs aangewezen als "Licht Heiligdom".
Onder de ongeveer twee miljoen toeristen die elk jaar op de luchthaven aankomen, zijn er altijd amateur-astronomen die de kans niet voorbij laten gaan om naar de sterren te kijken op 28 graden ten noorden van de evenaar. Maar ook sommige hoteluitbaters hebben telescopen op de daken van hun huizen geïnstalleerd of bieden hun gasten nachtelijke excursies aan.
Cueva del Llano - een kijkje in de onderwereld
Naast het uitzicht op de sterren maakt Fuerteventura ook reclame voor excursies naar de onderwereld. De Cueva del Llano is een grot ontstaan door een lavastroom nabij het dorp Lajares. Het is op het eiland altijd bekend geweest dat het zowel door geologen als ecologen wordt gewaardeerd, maar lange tijd stond het Spaanse leger het gebruik voor toerisme in de weg. De grot werd vervreemd als opslagplaats voor explosieven.
De lavabuis is ongeveer 650 meter lang en werd blijkbaar vele honderden jaren geleden bewoond, want archeologen vonden sporen van de Majoreros, die daar lang voor de geboorte van Christus woonden, een eigen cultuur ontwikkelden en pas onder de heerschappij van de Kroon van Castilië werden weggevaagd.
Het rotsmeisje in de "Vallei der Palmen".
Een van de interessantste bestemmingen voor een excursie vanaf de stranden van Fuerteventura naar het binnenland is de natuurbeleving in de Barranco de la Pena. De "Vallei der Palmen" heeft het meeste water op het verder vrij droge eiland. Hier hebben de boeren zorgvuldig terrassen aangelegd waarop nu aardappelen en talrijke groenten groeien.
Een klein stroompje is de gever van al het leven. Een prachtige wandeling raakt het kleine dorpje Vega de Rio Palmas met het rotsmeisje in de bedevaartskerk van Nuestra Senora de la Pena. Elk derde weekend van september vindt hier een processie plaats waarbij het Mariabeeld van de kerk naar een kapel wordt gedragen.
Strandwandelingen doen tijd en ruimte vergeten
Het cliché van overvolle stranden kan op Fuerteventura slechts mild worden toegejuicht. Wie op dit Canarische eiland eenzaamheid zoekt, vindt die tussen de torenhoge duinen en de Atlantische Oceaan. Sommige stukken strand zijn alleen bereikbaar via hobbelige paden, maar bijna elke omweg van de hoofdwegen is de moeite waard.
De zee wordt het hele jaar door nooit kouder dan 17 graden, en wie over het uitgestrekte Playa de Corrajejo loopt, vergeet tijd en ruimte. Dit is niet de wereld van de drukte, maar van de romantici. Vooral in het zuiden van Fuerteventura zult u tevergeefs zoeken naar een bruisend nachtleven. De meer levendige plaatsen van toerisme liggen zonder uitzondering in de buurt van het vliegveld ten noorden van de hoofdstad Puerto del Rosario.
Jean de Bethencourt - heerser van de Canarische Eilanden
Betancuria wordt altijd geroemd als het mooiste plekje van het eiland. Het ligt in het geografische centrum van Fuerteventura en draagt de naam van de Normandische veroveraar Jean de Bethencourt, die deze plaats in 1405 stichtte. De Franse edelman was door de Castiliaanse koning Hendrik III uitgeroepen tot heerser over de Canarische Eilanden. De machtige kathedraal van Santa Maria in Betancuria werd meerdere malen verwoest - onder andere door piraten - maar steeds weer herbouwd.
Tegenwoordig presenteert het zich in Normandisch-gotische stijl en heeft het een ondergronds ravijn dat het godshuis met een kloof verbindt. In de loop der tijd verlieten veel inwoners de plaats, die nu een soort openluchtmuseum is. In dit centrale berggebied van het eiland valt vaker regen.
De grootste windsurfschool ter wereld
De beste surfers ter wereld ontmoeten elkaar af en toe bij Fuerteventura. Dit is een hotspot voor dit soort watersport, want de constante wind biedt surfers uitstekende omstandigheden. Dit geldt vooral voor Sotavento aan de zuidkust, waar ook kitesurfers samenkomen. Aan Playa Barca, voor het "Hotel Sol Gorrones", opende de Zwitser René Egli in 1984 een windsurfschool. Hij begon met twintig planken en runt vandaag de grootste surfschool ter wereld. De delen van Flag Beach en Glass Beach in het noorden bij Corralecho zijn ook zeer populaire surfplekken, omdat de wind daar bijna altijd "sideonshore" is.
Cofete - waar alle wegen op "Fuerte" eindigen
Een van de meest extreme toevluchtsoorden op Fuerteventura ligt op het winderige zuidwestelijke puntje. In Cofete zijn er behalve het gedonder van de golven en het gehuil van de wind alleen veel geiten en precies vijftien inwoners. Er zijn geen winkels en slechts één klein restaurant. Hier zijn de weinige mensen die ervoor gekozen hebben in dit isolement te leven alleen met zichzelf en de zee.
Tenzij een vakantieganger daadwerkelijk verdwaalt in dit gebied. Hier eindigen ook alle navigatieverbindingen, en Cofete staat sinds 1960 op geen enkele officiële kaart meer. Toch heeft de plaats enige tijd geleden een paar straatlantaarns gekregen, waarover de plaatselijke bevolking zeer verbaasd was. Dit alles draagt bij tot de magie van dit ongewone eiland.
Aan het einde van de wereld - Cofete en eenzaamheid
Aan de houten tafels van het restaurant van Cofete lepelen enkele bewoners hun vissoep op of bestuderen de briefjes op de toonbank met de spreuken van vakantiegangers die het zover geschopt hebben. Op de wat haveloze menukaart staat dat ze ook geitenvlees serveren. Een paar meter verderop, op het strand, worden van tijd tot tijd schildpadden in het wild uitgezet vanuit het kweekstation in Morro Jable.
Als je met de weinige inwoners van dit eenzame dorp praat, krijg je de indruk dat iedereen zich hier thuis voelt. Misschien ook omdat ze ervan overtuigd zijn dat ze leven op een plaats die is zoals andere plaatsen zouden willen zijn: Vol magie en stedelijke romantiek.
